ผ้ายันต์วิญญาณแฝงผืนนี้เป็นผ้าบางคลุมศพของพี่เจียมจั๋นครับ เธอเป็นคนบ้านไร่  อ.สันป่าตอง จ.เชียงใหม่ เป็นหมู่บ้านเล็กๆอยู่ติดกับวัดบ้านเหล่าที่ครูบาต๋าท่านจำพรรษาอยู่ที่นั่นครับ ตำนานของผ้าผืนนี้(ลุงเสริฐที่มอบผ้ายันต์ผืนนี้ให้กับผมเล่าให้ฟัง)คือเมื่ออดีต30กว่าปีล่วงมาแล้ว พี่เจียมจั๋นเธอได้กระทำอัตวินิบาตกรรมปลิดชีพโดยการแขวนคอตัวเองกับกิ่งของต้นละมุดใหญ่หลังบ้านจนเสียชีวิตทั้งที่กำลังตั้งครรภ์อ่อนๆด้วยเหตุผลกลใดไม่สามารถทราบได้ ตอนนั้นเป็นเวลาบ่ายแก่ๆ พอใกล้พลบค่ำเสียงโจษจันเล่าขานของคนในหมู่บ้านเล็กๆแห่งนี้ก็เซ็งแซ่ขึ้นเมื่อมีคนไปพบศพของเธอแขวนคออยู่กับต้นละมุดหลังบ้าน ในขณะนั้นไม่มีใครที่จะขันอาสาเพื่อปลดเชือกนำศพเธอลงมาได้แม้แต่คนเดียวเพราะเกรงอาถรรพ์ของผีตายทั้งกลม ร้อนไปถึงคนแก่เฒ่าแถวนั้นต้องไปนิมนต์ท่านครูบาต๋าแห่งวัดบ้านเหล่าผู้ทรงอาคมแก่กล้ามาทำพิธีตัดเชือกเส้นนั้นเพื่อนำร่างของเธอลงมาทำพิธีทางศาสนาต่อไป ทางท่านครูบาเห็นว่าการตายครั้งนี้ฤาจะเป็นเพราะบาปกรรมของเธอที่ติดตัวมาแต่ชาติปางก่อนกระนั้นหรือถึงทำให้เกิดโศกนาฎกรรมโดยการคิดสั้นของเธอครั้งนี้ก่อนวัยอันสมควร ทั้งที่เธอยังอยู่ในวัยสาวหน้าตาดีมีมนุษยสัมพันธ์กับคนในหมู่บ้านด้วยดีมาตลอดใครเห็นใครก็รักก็ชอบ ดังนั้นท่านครูบาต๋าจึงได้ขออนุญาตทางญาติของเธอว่าครูบามีความประสงค์ที่จะโปรดวิญญาณของเธอให้ได้รับผลกรรมที่ดีให้เธอช่วยเหลือเกื้อกูลแก่เพื่อนมนุษย์ทั้งหลายเพื่ออานิสงผลบุญนั้นจักได้ช่วยไถ่ถอนผ่อนปรนให้เธอได้ไปสู่ภพภูมิที่ดีในชาติหน้า(เนื่องจากตามคติแล้วบุคคลที่ยังตั้งครรภ์อยู่และอายุขัยยังไม่ถึงที่ตายแต่ชิงฆ่าตัวตายเสียก่อนนั้นเป็นบาปอย่างยิ่งเพราะยังมีชีวิตน้อยๆอีกชีวิตหนึ่งที่ต้องสูญเสียไปด้วยจน อาจทำให้วิญญาณต้องระหกระเหินลำบากไม่สามารถไปผุดไปเกิดได้ง่ายๆ) แล้วท่านครูบาก็ได้มอบผ้าขาวให้กับญาติเธอสองผืนคือผ้าดิบกับผ้าบางอย่างละผืนพร้อมกำชับให้สัปเหร่อให้เอาผ้าดิบห่อพันศพเอาไว้และเอาผ้าบางคลุมทับไว้ข้างบนอีกที (ดังจะเห็นได้ว่าผ้าดิบส่วนใหญ่ที่ทำผ้ายันต์มักจะมีคราบน้ำเลือดน้ำเหลืองมากเป็นธรรมดาเพราะใช้ห่อร่างเอาไว้ ส่วนผ้าบางเป็นผ้าคลุมจึงมีคราบติดบ้างเล็กน้อยไม่ค่อยมาก) ตอนนำศพไปเผาที่สุสานก็ให้ดึงผ้าที่ใช้นั้นมามอบให้ท่านด้วย....การทำผ้ายันต์ม้าเสพนางของครูบานั้นท่านมีพิธีรีตรองที่เข้มขลังมากตามวิชาที่ร่ำเรียนมาดังจะอธิบายดังนี้(พระอาจารย์เต่าเจ้าอาวาสวัดบ้านเหล่าองค์ปัจจุบันเล่าให้ผมฟังตอนไปกราบนมัสการท่านและถวายสังฆทาน) ท่านครูบาจะนำผ้าห่อศพผืนนั้นๆที่ได้มาไปทำพิธีในกลางดึกของคืนที่ท่านกำหนดฤกษ์ยามเอาไว้ตามตำรา จากนั้นจึงเข้าฌาณสมาบัตินั่งทางในเรียกดวงวิญญาณเจ้าของผ้าให้มาพูดคุยไถ่ถามความสมัครใจที่จะช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ทั่วไปของเธอเสียก่อนว่าจะยอมหรือไม่ ถ้าเธอยอมก็ถือว่าใช้ได้ ถ้าเธอปฏิเสธผ้านั้นก็ใช้ไม่ได้เช่นกัน และที่สำคัญท่านครูบาจะเช็คตรวจดวงชะตาของเธอเสียก่อนว่าเธอจะต้องไปเกิดใหม่เมื่อใด ถ้าดวงวิญญาณของเธอต้องไปเกิดใหม่โดยเร็วก็ใช้ไม่ได้ แต่ถ้าต้องใช้กรรมไปจนครบอายุขัยที่แท้จริงคือเกิน50ปีขึ้นไปถึงจะนำผ้านั้นมาใช้ได้ พอเสร็จพิธีตอนดึกท่านต้องหาฤกษ์เพื่อทำการเขียนผ้ายันต์ต่อไป.......ในยุคก่อนนั้นการทำผ้ายันต์ของท่านยังไม่มีบล็อคพิมพ์จึงต้องเขียนกันด้วยมือล้วนๆแต่จะมีแม่แบบของแต่ละพิมพ์ว่าจะมีตำหนิออกมาแบบใดในรุ่นนั้นๆ แต่ในกรณีผ้ายันต์ของของพี่เจียมจั๋นนั้นได้มีการทำบล็อคพิมพ์แล้วครับ แต่จะพิมพ์ได้เฉพาะกับผ้าดิบเท่านั้นหมึกจึงจะติดชัดเจนถ้าเป็นผ้าบางต้องใช้การเขียนมือเอาครับเพราะหมึกไม่ค่อยติดแต่ถ้าติดก็เลอะไม่สวย การเขียนมือจึงมีข้อแตกต่างตรงที่รูปทรงของม้าและตัวของผู้หญิงในรูปมักไม่เหมือนกันเสียที่เดียวเพราะเขียนที่ละผืนแต่ลายมือตัวอักขระตารางของผ้ายันต์จะเหมือนกันทุกผืนเพราะครูบาเขียนเอง(ไม่มีใครลอกเลียนลายมือใครได้หรอกครับ)ดังนั้นถ้าเป็นผ้ายันต์ผ้าบางจะมีน้อยมากเพราะใช้คลุมร่างไว้ผืนจึงไม่ใหญ่ แต่ผ้าดิบใช้ห่อร่างไว้จะผืนใหญ่กว่าทำได้มากกว่าครับ ส่วนศพหนึ่งๆจะทำได้ไม่เกิน30ผืนครับ ปัจจุบันจึงหายากมากๆไม่ว่าจะเป็นรุ่นไหนก็ตามส่วนเรื่องอานุภาพความขลังความเฮี้ยนนั้นไม่ต้องพูดถึงครับผู้คนโจษขานกันทั้งแผ่นดิน ต้องลองใช้ดูเอาเองแต่ต้องหมั่นทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้เธอด้วยนะครับถ้าท่านอธิฐานสิ่งใดแล้วสำเร็จสมหวังดังที่ขอไว้ ขอบคุณครับ