วัดจูงนางชื่อเป็นทางการ วัดศรีรัตนราม จ.พิษณุโลกโน้น เป็นวัดเก่าแก่สมัยกรุงสุโขทัย มีสถูปเจดีย์และพระพุทธรูปศักดิ์สิทธิ์ ที่ชาวบ้านเรียกกันว่าหลวงพ่อขาว บนอะไรได้หมดยกเว้นให้รอดติดทหาร มีการแก้บน ทั้งลิเก ละครรำ พวงมาลัย ทุกอาทิตย์จะมีมาแก้บนตลอด บางทีมาซ้ำกันสี่ ห้า เจ้า หลวงพ่อขาวนี่แหละครับที่กระผมทั้งปีนเล่น และไปนั่งตักท่าน และเอาพวงมาลัยมาคล้องเล่น มีกระผมทำได้คนเดียวที่ไม่เป็นอะไรแต่คนอื่นๆเพื่อนรุ่นเดียวกันไปเล่น อย่างกระผมไม่ได้เป็นโดนดีทุกรายไป พระอาจารย์ที่เป็นเจ้าอาวาส ที่กระผมทันก็ คือพระครูศรีรัตนาภรณ์ หลวงพ่อไซ่ ธมฺมกาโม ท่านเป็นทั้งหมอยาและวิทยาคม เรียกได้ว่าในช่วงนั้น ท่านเป็นเกจิอาจารย์ อันดับต้นเลยทีเดียว สมัยเด็กๆจำความได้เคยไปนอนกุฏิท่านสมัยนั้นยังใช้ตะเกียงเจ้าพายุอยู่เลย ตู้เย็นใช้ตะเกียงแอลกอฮอล์จุดแล้วใช้ความร้อนที่ลอยขึ้นบน เป็นตัวหมุนใบพัดเล็กๆ เดินน้ำยา เย็นฉ่ำทั้งตู้ (ยังทันน่ะกระผมน่ะท่านใดทันบ้างยกมือขึ้น)กุฏิท่านเป็นไม้ทั้งหลัง และอีกอย่างผีดูมากๆไม่เว้นกลางวันใครไปหยิบของโดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นโดนดี ทุกราย แม้นแต่กระผมยังโดนเลยตอนเด็กๆไปนอนที่นั่นแต่หลวงพ่อท่านก็เมตตาเป่าอาคม ให้ตั้งแต่นั้นก็ไม่มีโดนครับ ท่านยังได้ไปปลุกเสก พระเครื่องหลายรุ่น ทั้งในจังหวัดและต่างจังหวัด โดยเฉพาะกรุงเทพฯ
-ประสบการณ์ เหรียญท่านรุ่นแรกปี2511 เกี่ยวกับตัวกระผม เด็กๆนั้นชอบเล่นกันก็หนังสติก แล้วใช้ลูกดินเหนียว โดยเล่นกันแบบเอาลูกดินเหนียวมาตั้งเป็นกองๆแล้วใช้ระยะห่างซักสิบเมตรยิง ให้โดนใครยิงโดนก็เอาไปหมดแล้วเริ่มเล่นใหม่ ทีนี้กระผมยิงจนลูกดินเหนียวหมด ทำอย่างไรล่ะลูกดินเหนียวหมดก็ไปอยู่ที่หลังแนวยิงซิ่ คอยเก็บลูกดินเหนียว ระหว่างที่เก็บอยู่นั้น เพื่อนๆก็ยิงกระสุนดินเหนียวมาตลอด เราก็ต้องคอยหลบให้ดีไม่ดีก็โดนหัวแตก มีอยู่เม็ดหนึ่งโดนกระผมอย่างจังตรงกลางอก ตรงเหรียญหลวงพ่อไซ่ พอดีเลย ไม่รู้ว่าความบังเอิญหรืออะไรกันแน่ทำให้ผมรอดจากกระสุนดินเหนียวนั้นได้
-และอีกเรื่องหนึ่ง คือใครไปเที่ยวในเมืองสมัยนั้นจากบ้านไปเมืองก็สิบกิโลทางก็เป็นถนนลูกรัง จะไปกันทีก็ยกโขยงกันไปรถคอกหมู(รถสองแถวประจำหมู่บ้าน)หรือไม่ก็ใครมีรถก็ จะชวนกันไปเป็นเพื่อนเพราะพวกปล้นเยอะมากๆสมัยนั้น อย่างมีงานประจำจังหวัดก็จะไปกันยกโขยง เสร็จแล้วก็จะมานั่งกิน ตามร้านริมน้ำหน้าโรงเรียนเฉลิมขวัญสตรี ชาวบ้านที่นั่งกินกันอย่างเพลิดเพลินอยู่นั้นไม่ได้นึกเฉลียวใจว่าจะมีเหตุ ร้ายเกิดขึ้น มีวัยรุ่นขี่รถ จยย.วนมาแล้วเลี้ยวกลับแล้วมีวัตถุลึกลับ ลอยมากลิ้งขลุกๆมาที่โต๊ะร้านอาหารแห่งนั้น เสียงดังตูม ความโกลาหลก็เกิดขึ้น ระเบิดครับ เป็นระเบิดน้อยหน่าซึ่งวัยรุ่นเกิดเขม่นกับทหาร(พลทหาร)ในงานประจำจังหวัด แล้วได้มาเจอกันที่ร้านนั้นพอดี ผลตายสาม เจ็บ ห้า ครับแต่คนแถวบ้านที่ไปนั่งกินอยู่นั้นมีร่องรอยสะเก็ดระเบิด ที่เสื้อผ้า แต่ไม่เข้าผิวหนังทั้งเด็กๆและผู้ใหญ่ประมาณห้าคน ทุกคนมีทั้งเหรียญ และรูปถ่ายด้านหลังตะกรุดสามดอก คล้องคออยู่ครับ นี่ก็ไม่ใช่ปฏิหารแล้วคืออะไรครับ
-และเด็กวัยรุ่นแถวบ้านเมื่อก่อนใครข้ามถิ่นมาเที่ยวต้องเจอดีกันทั้งนั้นจะ แบ่งเป็นกลุ่มๆครับแล้วถ้ามีงานแต่ง งานบวชก็จะมีวงสตริง แล้วก็จะมีเรื่องตุ๊บ ตับๆ สนุกครับ แล้วก็วิ่งผลงานเขาแตกครับที่จะสนุกกลายเป็นกร่อย สมัยก่อนอย่างดีแค่หมัดดุ้นๆนี่แหละครับ ที่นักก็เครื่องทุ่นแรง ปืน มีด มีเหมือนกัน แต่น้อย มีเคยไปเที่ยวต่างถิ่นเขาก็ฝากมาเหมือนกัน เพื่อนโดนวัยรุ่นเจ้าถิ่นชักปืนจ่อยิงกลางงานผลดังแชะครับ แล้วไอ้คนจ่อยิงก็ยกยิงขึ้นฟ้าดัง ตูม ผล งานแตกทั้งคนก่อเรื่องไม่ได้ก่อเรื่องวิ่งหนีกันโอลหมานเป นเรื่องกล่าวขาลนามหลวงพ่อมาเป็นประวัติศาสตร์ครับ
-ต่อไปก็อากระผมเรื่องนี้เกิดเมื่อประมาณปี37 อากระผมทำงานเป็นวิศวะรถไฟ(ตอนนี้กระเษียนแล้ว)ได้ย้ายมาอยู่ที่นครสวรรค์ก็ มีบ้านพักรถไฟให้ไปพักแถวปากน้ำโพอากระผมชอบเพลบอยครับ ทั้งเทียวกินแล้วขับรถแล้วกลบดึกๆ ไปในเมืองนครสวรรค์ทุกวันกลับก็ตีสอง ตีสาม แล้วเส้นทางจากตัวเมืองนครสวรรค์ปากน้ำโพต้องขับอ้อมมากๆข้างทางก็สูง(คือ เส้นที่แยกไปชุมแสงจากสายหลักแล้วแยกตรงวัดเขานั่นแหละครับใครเคยไปจะรู้ว่า สูงชนิดที่ว่ารถสิบล้อเทินกันสองคันถึงจะเสมอถนน)มีอยู่วันหนึ่งนักเที่ยวก็ พลาดครับ รถตกถนนไปหยุดกับต้นจามจุรีรถนี่เละ ครับ แต่ตัวไม่เป็นอะไรยังกลับไปนอนก่อนแล้วตอนเช้ามากู้รถขึ้น
-อีกที อากระผมก็กินที่บ้านพักรถไฟ แล้วต้องออกไปตรวจขบวนรถที่จะวิ่งเข้าสถานีประมาณ 21.00น.ก็เดินไปตรวจตัวแกเองก็คอยระวังเพราะมีหมาแม่ลูกอ่อนอยู่แถวนั้น แกบอกขาไปไม่มีอะไรพอตรวจเสร็จก็เดินกลับตอนกลับนี้ได้เรื่องหมาแม่ลูกอ่อน งับเอาขาเข้าแกก็นึกว่าต้องเลือดแน่ๆ ตรงนั้นมืดครับ พอเดินมาที่สว่างๆก็มาดูตรงรอยงับ ปรากฏว่ากางเกงขาดและที่ขาเป็นรอยเขี้ยวเขียวๆแต่ไม่เข้า