#เหรียญอาแปะโรงสี‘โง้วกิมโคย’ รุ่นแรกเนื้อทองแดงปี๒๕๑๙ : ปกิณกะพระเครื่อง โดยฐกร บึงสว่าง

         เหรียญอาแปะโรงสี “โง้วกิมโคย” รุ่นแรก เนื้อทองแดง ปี ๒๕๑๙ โดยบริษัทเจริญโภคภัณฑ์ เป็นผู้สร้างถวาย จำนวนหลักหมื่นเหรียญ มีทั้งเนื้อทองคำ เงิน นวโลหะ ทองแดงกะไหล่ทอง ทองแดงผิวไฟ และทองแดงรมดำ

 

         ดูจากภาพในทุกมิติคนเล่นเหรียญคงดูได้ว่า ธรรมชาติเหรียญปั๊มในยุคปี ๒๕๑๗-๒๕๑๙ มีลักษณะแบบนี้ เนื่องจากน่าจะใช้โรงปั๊มเหรียญและเครื่องปั๊มในลักษณะเดียวกัน เช่น เหรียญพ่อท่านคลิ้ง เหรียญพระอาจารย์นำ เหรียญปล้องอ้อยหลวงปู่เพิ่ม เป็นต้น

 

         นายกิมโคย แซ่โง้ว เกิดที่ประเทศจีน ตำบลเท้งไฮ้ ได้เข้ามาประเทศไทย ตั้งแต่เด็ก อายุประมาณ ๑๐ ปี

 

         เมื่อเติบโตพอที่จะประกอบอาชีพ ก็ได้รับจ้างทั่วไป รวมทั้งค้าข้าวเปลือก กิจการค้าข้าวเปลือกดีขึ้น จึงได้ร่วมหุ้นทำกิจการโรงสีข้าว ที่ปากคลองบางโพธิ์ล่าง ปัจจุบัน คือ ต.บางเดื่อ จ.ปทุมธานี

 

         เมื่ออายุประมาณ  ๒๒ ปี ได้สมรสกับ นางนวลศรี เอี่ยมเข่ง มีบุตรด้วยกัน ๑๐ คน พร้อมทั้งได้ย้ายมาประกอบกิจการโรงสีไฟของตนเอง ที่ปากคลองเชียงราก เยื้องวัดศาลเจ้า

 

         โรงสีตั้งอยู่บน ต.บางกะดี ชื่อ “โรงสีไฟทองศิริ” และได้โอนสัญชาติไทย พร้อมกับเปลี่ยนชื่อเป็น นายนที ทองศิริ

 

         กิจการโรงสีดีขึ้น และมั่นคงขึ้นมาก จนเป็นที่รู้จักของคนทั่วไป เรียกขานนามท่านว่า “เถ้าแก่กิมโคย” หรือ “แปะกิมโคย” แม้ว่าท่านจะเป็นคนจีนดั้งเดิมแต่ท่านก็ชอบกินหมากพลู เช่นชาวไทยทั่วไป

 

         ในยุคนั้น หน้าวัดศาลเจ้า ริมแม่น้ำเจ้าพระยา กระแสน้ำเชี่ยว และเป็นวังวน มีศาลเจ้าไม้เล็กๆ อยู่ (ตามประวัติศาลเจ้าพ่อวัดศาลเจ้า) ซึ่งชาวบ้านเรียกว่า “ศาลเจ้าพ่อปู่” ชาวจีนเรียกว่า “ปึงเถ่ากงม่า”

 

         เมื่อท่านมีเวลาจะมาบูรณะ และคลุกคลีอยู่ที่ศาลเจ้าเป็นประจำ เนื่องจากท่านเป็นคนชอบช่วยเหลือคน ชอบทักทาย และชี้แนะให้ทุกคนประกอบแต่ความดี เป็นที่เคารพและศรัทธาของผู้คนทั่วไป

 

         ในช่วงนั้นการคมนาคมยังไม่สะดวก ส่วนใหญ่การเดินทางจะเป็นทางน้ำ การบูรณะศาลเจ้าพ่อศาลเจ้าจึงเป็นไปด้วยความยากลำบาก แต่ท่านก็ได้ดำเนินการอย่างไม่หยุดหย่อน และได้ใช้การพายเรือไปช่วยเหลือผู้คนตามสถานที่ต่างๆ จึงมีผู้มีจิตศรัทธาช่วยท่านให้สามารถบูรณะศาลเจ้าพ่อศาลเจ้าไม้เล็กๆ ริมน้ำมาเป็นศาลเจ้าที่เป็นเรือนไม้ขนาดใหญ่ได้

 

         นอกจากการบูรณะศาลเจ้าแล้ว ท่านยังเป็นผู้กำหนดวันในการจัดงานประจำปีของศาลเจ้าพ่อวัดศาลเจ้า เป็นวันขึ้น ๕ ค่ำ เดือน ๑ ถึงวันขึ้น ๘ ค่ำเดือน ๑ รวม ๔ วัน ๔ คืน ซึ่งทางชาวจีนเรียกช่วงนี้ว่า “เจียง่วย ชิวโหงว” ถึง “เจียง่วย ชิวโป้ย” โดยถือเป็นประเพณีตลอดมา

 

         ในการจัดงานประจำปี บางปีจะมีลมฝนมืดครึ้ม คาดคะเนกันว่า จะมีพายุใหญ่ ท่านจะจุดธูปเพื่อปัดเป่าลมฝนไป ซึ่งฝนก็จะไม่ตก ท้องฟ้าแจ่มใส ผู้คนที่พบเห็นแจ้งว่าท่านอยู่ระหว่าง “เข้าทรง”

 

         โดยเชื่อว่า ท่านมีองค์ประทับอยู่ และยังเชื่อกันอีกว่าองค์ที่ประทับอยู่นั้นเป็น “เจ้าพ่อปู่ของศาลเจ้าพ่อ” วัดศาลเจ้า นั่นเอง

 

         เมื่อผู้คนที่มีความเชื่อมั่นและศรัทธา ขยายวงกว้างออกไปในหมู่พ่อค้าทุกๆ วงการค้า ทำให้ท่านมีศิษย์มากขึ้นและต่างเรียกท่านว่า “หวยลั้งเซียน”

 

         เมื่อการคมนาคมสะดวกขึ้น ผู้ที่ศรัทธาท่านจากแหล่งต่างๆ มาพบท่าน และให้ท่านช่วยเหลือ ชี้แนะเกี่ยวกับ “ฮวงจุ้ย” ที่ตั้งบริษัท บ้าน ห้างร้าน และดูทำเลที่ตั้งฮวงซุ้ยของบรรพบุรุษ ท่านก็ให้คำแนะนำทุกรายไป แม้กระทั่งในต่างประเทศ ท่านก็ยังขึ้นเครื่องบินไปตามคำร้องขอ ซึ่งต้องจัดเตรียมหมากพลูไปด้วย

 

         ท่านช่วยเหลือบรรดาศิษย์ทุกๆ คน โดยไม่เห็นแก่เหน็ดเหนื่อย และไม่มีค่าตอบแทนใดๆ ผู้ที่ท่านชี้แนะมักประสบความสำเร็จในธุรกิจการค้า เจริญรุ่งเรืองยิ่งๆ ขึ้น จนเป็นที่รู้จักในวงการค้าทั่วไป

 

         ผู้ที่เคารพศรัทธาเรียกท่านว่า “อาแปะ” พร้อมทั้งขนานนามท่านว่า “เซียนแปะ” จนกระทั่งทุกวันนี้

 

         เมื่อประมาณปี ๒๕๑๘ ท่านได้ก่อสร้างตึกศาลเจ้าพ่อวัดศาลเจ้าใหม่ โดยปรับปรุงจากเรือนไม้เป็นอาคาร ๘ เหลี่ยม ทั้งนี้ได้รับความร่วมมือจากผู้ที่ศรัทธาท่าน และศิษยานุศิษย์ทั้งหลาย ทุกๆ วงการ รวมทั้งบุตรหลานในครอบครัวของท่าน โดยใช้เงินในการก่อสร้างกว่า ๗ แสนบาท ก่อสร้างเสร็จพร้อมทั้งทำพิธีเปิดเมื่อวันที่ ๑๕ กุมภาพันธ์ ๒๕๑๙

 

         “เซียนแปะ” เมื่ออายุมากขึ้น ร่างกายก็ผ่ายผอมลง หลังโค้งงอ แต่ก็ยังคงช่วยเหลือชี้แนะบรรดาศิษย์และผู้คนทั่วไป โดยไม่เห็นแก่เหน็ดเหนื่อย เช่นที่เคยปฏิบัติมาตลอด อย่างเสมอต้นเสมอปลาย จนเป็นที่เคารพรักของบรรดาศิษย์ทุกคน