พระราชประวัติ

พระเจ้าพรหมมหาราช(พระพรหมกุมาร) เป็นโอรสของพระเจ้าพังคราช พระองค์เสด็จขึ้นเถลิง

ถวัลยราชสมบัติ ณ ราชธานีชัยปราการ แห่งราชอาณาจักรลานนาไทย ในขณะที่ทรงเจริญพระชนมายุ

ได้ 31 พรรษา ในปีพุทธศักราช 1665

พระราชกรณียกิจ

พระพรหมอุปราชแห่งอาณาจักรโยนกนคร เชียงแสน ทรงทำการกอบกู้เอกราชขยายอาณาเขต

เยี่ยงวีระขัตยะชาตินักรบอยู่เป็นเวลาประมาณ 3 ปีเศษ จึงทรงสร้างราชธานีขึ้นอีกแห่งหนึ่ง ทรงขนาน

นามนครใหม่นี้ว่า “ชัยปราการ” ราชธานี และทรงสถาปนาพระองค์ขึ้นเป็นกษัตริย์ ขนานนามอาณาจักร

ของพระองค์ว่า ไทยลานนาหรือลานนาไทย มีเมืองเชลียง(สวรรคโลก) เป็นเมืองหน้าด่านทางใต้

ประชิดอาณาเขตขอม และทรงสถาปนาเมืองหริภุญไชย ซึ่งเคยเป็นของละว้าและขอมมาก่อน

เป็นหัวเมืองเอก

พระององค์เป็นมหาราชผู้ระเสริฐ พระองค์ได้ทำนุบำรุงบ้านเมืองให้เจริญรุ่งเรืองขึ้น กว่าแต่ก่อน

ทุกๆ ด้านเป็นอันมากในการปกปักษ์รักษาบ้านเมืองให้อยู่รอด มีความมั่นคงแข็งแรงพอที่จะต่อสู้กับ

อริราชศัตรู พระองค์ทรงเสริมสร้างป้อมคูประตูหอรบ ขยายอาณาเขตให้กว้างขวางยิ่งขึ้น

คุณธรรมความดีอันเป็นพื้นฐานแห่งมหาบารมีบุญญาธิการของพระองค์ จ้าบรรเจิดซาบซึ้งสิง

อยู่ในจิตใจชาวไทยลานนา และไทยในทุกแว่นแคว้นแห่งดินแดนสุวรรณภูมิ พระองค์จึงทรงได้รับ

สมัญญานามจากดวงใจอันเบิกบานผ่องใส เต็มไปด้วยความจงรักภักดีของชาวไทยในยุคนั้น และยุค

ต่อมาว่า“องค์ปฐมมหาราชไทย”

พระเจ้าพรหมมหาราช ปฐมมหาราชชาติไทยในมหาอาณาจักรลานนา เสด็จสวรรคาลัยในปี

พุทธศักราช 1720 สิริรวมพระชนม์มายุได้ 80 พรรษา