อู้ได้ซะป๊ะเรื่อง
อ่านเรื่องนี้จบแล้ว คิดอะไรได้อีกหลายอย่างครับ ลองอ่านดูดีจริง ๆ
มีเพียงฉันที่ไม่ได้กินฟรี
:
ผู้แต่ง ภรรยาคุณเลี่ยว
(
ผู้แต่งใช้อักษรจีนเพียง ๘๐๐ ตัว สามารถบรรยายถึงสภาพสังคมจีนยุคใหม่ได้อย่างสุดยอดจริงจริง)
วันนี้เป็นวันสุดสัปดาห์ พวกเพื่อนๆ สมัยเรียนอยู่ชั้นมัธยม ได้นัดชุมนุมพบปะสังสรรค์กันที่ภัตราคารเทียนอัน นับตั้งแต่สำเร็จการศึกษา พวกเพื่อนเก่าได้นัดพบปะกันสม่ำเสมอ มีแต่ฉันเท่านั้นที่ขาดการติดต่อกับพวกเพื่อน ฉันทำงานวาดภาพผลิตภัณฑ์ในโรงงานแห่งหนึ่ง ฉันและสามีต่างก็ช่วยกันทำมาหากินเลี้ยงดูครอบครัว ด้วยรายได้ที่ไม่มากนัก ความจริงฉันตั้งใจจะไม่ไปร่วมงานเลี้ยง แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธเพื่อนๆ ได้ ก็เลยต้องรับปาก สามีของฉันยุ่งอยู่กับการทบทวนบทเรียนให้ลูกชาย ซึ่งลูกชายของเรากำลังเตรียมตัวเข้าเรียนชั้นมัธยม เพื่ออยากให้ลูกชายได้เรียนในโรงเรียนมัธยมที่ดีมีชื่อเสียง
พักนี้สามีต้องวิ่งเต้นเข้าหาผู้บริหารโรงเรียน ซึ่งจนบัดนี้ก็ยังไม่ทราบผลว่าสำเร็จหรือไม่ ก่อนออกจากบ้านฉันเหลือบมองดูลูกชายแล้วจึงเดินออกไป ภัตตาคารเทียนอัน เป็นภัตราคารหรูชั้นหนึ่ง เมื่อฉันเดินเข้าไปห้องที่จองไว้ พวกเพื่อนๆ มากันครบแล้ว ทักทายฉันเกรียวกราวยังไม่ทันได้นั่ง ต่างก็แย่งกันยื่นนามบัตรให้ฉันพลิกดูนามบัตรแต่ละคนต่างก็มีตำแหน่งใหญ่โต เป็นผู้จัดการ ผู้บริหาร ต่างๆ แม้กระทั่งอาฮุย ซึ่งเรียนไม่เอาใหนที่สุด สอบได้ที่โหล่ ก็ยังได้เป็นตำวจ เป็นผู้กำกับสถานีตำรวจ
มองดูอาหารที่พนักงานเอามาเสริฟ ฉันหูตาลายไปหมด นั่งนึกสงสารตัวเองที่ผ่านๆมาไม่เคยได้ลิ้มรสอาหารพวกนี้เลย คำนวนในใจค่าอาหารโต๊ะนี้มีมูลค่าเท่ากับรายได้ของฉันถึง ๓ เดือนทีเดียว
อาฮุย ตำรวจทำตัวเหมือนเจ้าภาพงานเลี้ยงนี้ ชักชวนเพื่อนๆให้กินกันไม่หยุด และรินเหล้าแจกทุกคน คีบอาหารให้คนโน้นคนนี้ ปากก็พูดไม่หยุดว่า
"
กิน พวกเรากิน มื้อนี้ผมจัดการเอง ไม่ต้องห่วง
"
พรรคพวกทุกคนไม่มีไครขัดศรัทธา
ทั้งกินทั้งดื่มสนทนากันอย่างสนุกสนาน
เมื่อสมควรแก่เวลา หลังจากที่กินกันอย่าง อิ่มหนำสำราญแล้ว ก็เป็นเวลาที่ต้องแยกย้ายกลับกัน ฉันสังเกตุดูไม่มีไครแสดงความใจกว้างที่จะเป็นผู้เคลียจ่ายค่าอาหาร ในที่สุดอาฮุยควักโทรศัพท์ออกมา กดหมายเลขแล้วพูดว่า
"
เสี่ยวหลี่
คืนนี้ออกไปจับกุมกวาดล้างได้อะไรใหม
..
เออ ดี ดี ส่งมาพบผมที่ภัตราคารเทียนอัน สักคน ให้มาช่วยจ่ายค่าอาหารหน่อย
"
พูดจบเขาก็เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าด้วยความภาคภูมิใจ พวกเพื่อนก็เฮด้วยความสนุกสนาน
ต่อมาไม่ถึง ๑๕ นาที
ก็มีชายวัยกลางคนผลักประตูเข้ามา พอเห็นยอดเงินในใบเสร็จก็หน้านิ่วคิ้วขมวด ดูเหมือนว่าเงินสดเขามีไม่พอจ่าย เขาควักโทรศัพท์ออกมาพร้อมทั้งกดโทรพูดว่า
"
คุณเลี่ยวหรือครับ
ผมครูใหญ่หม่านะครับ เรื่องลูกชายของคุณที่ฝากมาเข้าโรงเรียนมัธยมของผมนั้น เป็นอันว่าผมตกลงรับไว้แล้วนะครับ แต่พอดีวันนี้ผมเชิญเพื่อนๆ มาเลี้ยงอาหาร อยากขอให้คุณมาช่วยจ่ายค่าอาหารได้ใหมครับ
ผมอยู่ที่ภัตราคารเทียนอัน ห้อง ๒๐๓
...."
หลังจากนั้นประมาณ ๒๐ นาที มีคนมาเคาะประตู พอประตูเปิดออกมา ทันทีที่เห็นสามีที่ใส่แว่นสายตาหนาเตอะของฉัน คือผู้เดินเข้ามา
ฉันเป็นลมล้มฟุบลงทันที
(
เรื่องสั้นนี้ได้รับรางวัลวรรณกรรมดีเด่นมากมาย ประจำปี ๒๐๐๖ / จัดเทียบเท่ากับ นักเขียนปฏิวัตร หลู่ซิ่น ทีเดียว
โดย :
เฮงเฮงเฮง
[
Feedback
+3
-0
] [
+0
-0
]
Sun 11, Sep 2011 22:57:02
ขอบคุณครับ ใด้แง่คิดดีๆเยอะเลยครับ เฮ้อสังคมหนอสังคม
โดย :
คนเมืองฝาง
[
Feedback
+0
-0
] [
+1
-0
]
[ 1 ] Mon 12, Sep 2011 13:41:12
ขอบคุณครับที่นำเสนอเรื่องดีๆครับ
โดย :
autolove_bebe
[
Feedback
+0
-0
] [
+0
-0
]
[ 2 ] Mon 12, Sep 2011 15:25:12
จบหักมุมซะงั้น สรุปว่าครอบครัวเจ้คนแต่รวยที่สุด
โดย :
noui004
[
Feedback
+18
-0
] [
+0
-0
]
[ 3 ] Mon 12, Sep 2011 20:18:15
เพื่อลูก....พ่อแม่...ทำให้ได้เสมอ....
โดย :
พระธนบดี
[
Feedback
+67
-0
] [
+0
-0
]
[ 4 ] Tue 13, Sep 2011 08:36:59
ขอบคุณมากครับให้ข้อคิดหลายอย่าง(ต้องขอแสดงความเสียใจกับคุณเก๋ผมยาวแม่ริมด้วยนะครับที่เสียคุณพ่อไปอย่างกะทันหัน)
โดย :
คิดดี
[
Feedback
+0
-0
] [
+0
-0
]
[ 5 ] Wed 14, Sep 2011 14:05:54
ทุุกข์อริยสัจ เวรกรรม
โดย :
papapa
[
Feedback
+3
-0
] [
+0
-0
]
[ 6 ] Sun 18, Sep 2011 16:19:29
โอ้วเยียมเลยคับ...เรื่องนี้...สะท้อนได้หลายแง่มุม...ทั้งเรื่องครอบครัว..และคนในสังคมด้วย
...
โดย :
ศุภฤกษ์
[
Feedback
+31
-0
] [
+1
-0
]
[ 7 ] Sun 18, Sep 2011 19:53:30
อ่านเรื่องนี้จบแล้ว คิดอะไรได้อีกหลายอย่างครับ ลองอ่านดูดีจริง ๆ : พระล้านนา.คอม เว็บ พระเครื่อง พระบูชา อันดับหนึ่ง ของภาคเหนือ
ออกแบบเว็บไซต์โดย 2WinWeb design บริการรับทำเว็บไซต์
www.Stats.in.th
Copyright
Pralanna.com
All right reserved. © สงวนลิขสิทธิ์ตามกฎหมายโดย
บริษัท พระล้านนาดอทคอม จำกัด
.
