ตรงกลางขูดลายเป็นตั๋วเมือง และไทยภาคกลางว่า พยาสุวันณวิจิตรโสภา..เมืองนครเชียงใหม่ทำ..รศ123 ในวงกลมเป็นรูปช้างเหมือนจริง

  มีผู้รู้บอกว่าพระยาสุวรรณวิจิตรโสภา ท่านรับใช้ใกล้ชิดในหลวงรัชกาลที่ ๕ ทรงเสด็จที่บ้านพระยาท่านนี้บ่อย ซึ่งบ้านของท่านมีเครื่องเขินจากเชียงใหม่ใช้งานมากมาย ผมลองสืบค้นยังไม่พบว่าท่านมาราชการเมืองเชียงใหม่หรือไม่ อย่างไร

  เพื่อนรุ่นพี่ผมเป็นนักนิยมของเก่าบอกว่าโต๊ะอย่างนี้พบเห็นน้อยมาก ไม่น่ามีถึงสิบตัวในประเทศไทยหรือในโลกมั้ง..

...สังเกตุรูปนี้จะเห็นว่าหน้าโต๊ะมีบิดตัวอยู่บ้างเนื่องจากไม่มีโครงสร้างไม้ขนาดใหญ่ข้างใน เรียกว่าโชว์สุดฝีมือด้วยเทคนิคการทำเครื่องเขินขั้นสุดยอดไม่ต้องใช้งานไม้ ไม่ง้อตะปู

...ช่วงแรกๆน่าจะตรงเป๊ะ นี่ขนาดร้อยปีแล้วยังมีบิดนิดหน่อยเท่านั้น

...ช่วงเอวจะเห็นรอยยุบทางด้านขวานิดหนึ่ง เป็นเพราะทรงของเอวนั้นก็เป็นไม้แค่แกนกลาง ช่างเขาทำปลอกไม้ไผ่สานสวมไว้ แล้วขูดลายบนปลอกอีกที รอยยุบเกิดจากการกดทับตำแหน่งนี้เมือเก็บครังสุดท้ายแล้วไม่ได้เคลื่อยย้ายอีกนาน

...ปลายขาขูดเป็นรูปปลาอ้าปากฮุบอะไรสักอย่าง หางปลาเป็นปลายขาโต๊ะ

...ข้อสันนิษฐานของผมคือ ถ้าพระยาสุวรรณวิจิตรฯมาราชการเชียงใหม่จริง ก็น่าจะเกี่ยวข้องกับงานป่าไม้ เนื่องจากงานอีกชิ้นหนึ่งก็มีรูปช้างลากซุง

...ข้อหนึ่งที่ขัดใจผมในเรื่องงานเครื่องเขินบ้านเราคือ คนทางภาคกลางเรียกเครื่องเขินว่า เครื่องกำมะลอ!!!!!....บะตั๊ดใจ๋อย่างแฮง....มีอธิบายไว้ในสารานุกรมงานช่างไทย

...แต่ขอโต้ดเต๊อะ...หม้อไหทองเหลืองของคนภาคกลางใช้แล้ว ขายหลอมอย่างเดียว  เครื่องเขินงัวลายเฮายังงามอด งามทน เกินร้อยปี๋แล้ว ค่าหลายๆๆๆ...แสนแล้ว คนปามาค้นมาหากั๋นลึกๆ...บ่ามีไผอยากขาย

สุดยอดค่ะ เกยหันเครื่องเขินที่เป็นโต๊ะข้างตัวหน้อยๆ โต๊ะหมู่บูชาครบเซ็ต ขันโตกที่เกยหันว่าใหญ่แล้ว.... บ๊ะ ก๊านโต๊ะตัวนี้แต้ๆ ซ้ำมามีจารึกแหม... มันโดนใจเจงๆ

ขอบคุณพี่ๆน้องๆที่มาร่วมชื่นชม ความยิ่งใหญ่ในศาสตร์ และศิลป์แห่งล้านนา...

  แต่ว่า.......ไม่อยู่แล้วคร้าบ..