กล่าวกันว่า  กริช  นั้นน่าจะเป็นอาวุธของอินโดนีเซียซึ่งปรากฏรูปจำหลัก  ว่ามีการใช้ดาบเป็นอาวุธอยู่ซึ่งยังไม่พบการใช้กริช   จนกระทั่งพบรูปกริชครั้งแรกที่ผนังโบสถ์ suku  ของชวาราวกลางศตวรรษที่ 14   เป็นรูปจำหลักของเทพเจ้าภีมะนักรบของชวากำลังใช้มือเปล่าจับเหล็กร้อนตีเป็นรูปกริชซึ่งใช้เข่าตนเองรองต่างทั่ง   และในศตวรรษที่  14  นี้เอง  มีการกล่าวถึงตำนานกริชที่ค่อนข้างหลากหลาย เช่นในตำนานฮินดูสกุตรัม(Hindu King Sakutrum)      กระทั่งถึงสมัยมัชปาหิตกริชเริ่มมีการใช้อย่างแพร่หลายพกติดตัวและพร้อมใช้อยู่ตลอดเวลา   และในศตวรรษที่ 15 เรื่อยมาถึง ศตวรรษที่  19  คติความเชื่อเกี่ยวกับการใช้กริชแบบฮินดูเริ่มน้อยลงแทนที่ด้วยความเชื่อแบบอิสลาม ซึ่งการใช้กริชและการทำกริชต้องอยู่ในหลักและแนวคิตของศาสนาอิสสลามอย่างเคร่งครัด

การทำกริชประกอบขึ้นมาแต่ละเล่มนั้นล้วนมีความสัมพันธ์กับปรากฎการธรรมชาติอำนาจชีวิตและเลือดเนื้อของเจ้าของกริช  กริชเล่มหนึ่งๆอาจต้องสรรหาเหล็กถึง 20 ชนิดมาหลอมรวมกันด้วยกระบวนการและพิธีกรรมที่ถูกต้องสมบูรณ์แบบตามความเชื่อและกระบวนการทางไสยศาสตร์  มีความแหลมคมประดุจดังเขี้ยวเสือ และความคดประดุจเปลวไฟอันแสดงถึงความกล้าหาญและมีอำนาจ  กริชนั้นถือเป็นอาวุธมงคลขจัดภยันตรายและอัปมงคล นำโชควาสนา   ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับโลหะที่นำมาผสมกรรมวิธีรูปแบบลักษณะที่ประกอบขึ้นเป็นกริชเล่มนั้นๆ 

ช่างตีกริชสมัยก่อน มีฝีมือในการทำกริชอย่างยอดเยี่ยม มีคาถาอาคมวิเศษ สามารถจับตัวกริชร้อน ๆ ด้วยมือเปล่า
และดัดให้เป็นรูปคดไปมาได้ตามใจ หรือกดประทับลายนิ้วมือไว้บนตัวกริชเป็นเครื่องหมายไว้ แต่คาถาอาคมนี้
มีเงื่อนไขพิเศษ คือต้องครองตนอย่างระมัดระวังเป็นที่สุด ที่สำคัญผู้เรียนในบางครั้งจะมีรังสีแห่งความร้อน
แผ่พุ่งออกมา เดินไปที่ใดไอร้อนจะทำลายสิ่งรอบข้าง ช่างที่เรียนสำเร็จเมื่อเดินไปตามคันนา
ใบข้าวอ่อน ๆ ข้างทางจะเหี่ยวเฉาไปตลอดทาง ซึ่งสร้างความรำคาญใจกับตนเอง และความเดือดร้อนแก่ผู้อื่น
จึงมักจะไม่มีใครยอมรับการถ่ายทอดคาถาอาคมดังกล่าว